Toch merkte ik al snel hoe bijzonder, maar ook hoe makkelijk het is om in gesprek te gaan met iemand die je nog niet kent. De onvervulde kinderwens is een gedeelde ervaring die maakt dat je elkaar snel begrijpt. Je hoeft weinig uit te leggen; één opmerking roept bij de ander meteen een herkenbaar voorbeeld op. We spraken over mijn blog over het kennismakingsgesprek en over kunst. Zij had een tekening van haar partner, waarop twee mensen stonden, maar waarin ook het onzichtbare kind zichtbaar was. Dit deed me weer denken aan het beeld dat ik een tijd geleden gekocht had.

Twee woorden bleven me bij uit ons gesprek: eenzaamheid en onwetendheid. Eenzaamheid, omdat je je – ondanks een rijk sociaal leven – soms ineens ontzettend alleen kunt voelen in je onvervulde kinderwens. En onwetendheid, vooral bij de omgeving, die zich vaak niet realiseert hoe groot de impact van bepaalde situaties en opmerkingen kan zijn. Zelfs als je al jaren weet dat je ongewenst kinderloos bent, kunnen sommige momenten je ineens hard raken. Juist daarom schrijf ik blogs en praat ik er steeds vaker over met mijn omgeving. Hoe meer we dit bespreekbaar maken, hoe beter anderen kunnen begrijpen wat het voor je betekent.

Het was een mooi gesprek om op terug te kijken. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat...

Toen ik de foto’s bekeek, viel me iets op: de afwisseling in die beelden laat ook het proces zien waar ik doorheen ben gegaan als ervaringsdeskundige in ongewenste kinderloosheid.

De foto’s zijn wisselend: van zonnige dagen tot een grijze lucht met vallende sneeuw, van perfect geprepareerde pistes tot hobbelige, ijzige stukken. Zo zie ik ook mijn leven met een onvervulde kinderwens. Er zijn momenten van genieten en plezier. Net zoals ik op de piste geniet van de zon, de sneeuw en de uitzichten, geniet ik in het dagelijks leven van de mensen om me heen, fijne gesprekken, mijn hobby’s, een drankje en zoveel meer.

Maar soms slaat het weer om, onverwacht of juist op een moment dat ik al wat spanning voelde. Een ijzige piste kan ervoor zorgen dat ik angst of onzekerheid voel, net zoals een confronterend moment me raakt en ik verdrietig ben of teleurstelling voel. Dan merk ik hoe mijn overlevingsmechanisme aanslaat: op de piste om veilig beneden te komen, in het leven om met mijn gevoelens en situatie om te gaan.

Wat ik inmiddels heb geleerd, is dat deze momenten niet blijven. Net zoals ik met skiën heb geleerd om steeds meer te genieten en minder bang te zijn, heeft mijn rouwproces me geholpen om meer te genieten van het leven. Waar het skiën in het begin vooral overleven en doorzetten was, geniet ik nu oprecht van de afdaling. Zo kijk ik ook naar mijn leven nu: de verdrietige momenten zijn minder geworden, en ik sta vaker stil bij wat ik wél heb en wat me gelukkig maakt. En ja, soms kom ik nog steeds een hobbelige piste tegen. Maar ik weet nu hoe ik die kan nemen.

Als ik de borrel in één woord zou moeten samenvatten, is dat herkenning. Het was bijzonder om te zien hoe verhalen en vragen meteen begrepen werden. Soms ging het over onderwerpen met diepgang, maar we hebben ook heerlijk kunnen lachen om kleine, “onbenullige” dingen.

Het blijft mooi om te ervaren hoe snel je, zelfs met onbekenden, waardevolle en betekenisvolle gesprekken kunt voeren. Als dank voor hun komst en openheid mocht iedereen aan het einde van de middag een spreuk uitkiezen die in de boom hing of onder de boom lag.

Welke spreuk zou jij gekozen hebben? Laat me weten welke spreuk jou zou aanspreken, ik ben benieuwd!

En denk je bij het lezen van dit bericht: Hier had ik bij willen zijn? Neem gerust contact met me op via sylvia@hartgewenst.nl.

Tijdens de tocht voelde ik vooral de aanwezigheid van de 'Huppelende Levensgenieter'. Wat een prachtige omgeving om in te wandelen! Maar tegen het einde van iedere dag stond mijn 'Pusher' naast me: “Kom op, nog even doorbijten.” Bij aankomst na zo'n lange dag was daar mijn 'Levensgenieter' weer, die me meenam naar een terras en tegen me zei: “Je hebt dit verdiend.” Ook mijn 'Milde Hart' was erbij en fluisterde: “Je mag gewoon moe zijn.”

Natuurlijk was ook de 'Socializer' niet ver weg. Samen wandelen, elkaar aanmoedigen en soms juist stil zijn, gaf de tocht net wat extra’s. Op bepaalde momenten dacht ik echt: wat fijn dat ik dit niet alleen doe.

En daar, ergens tussen de velden en bossen, kwam mijn 'Avonturier' omhoog. Enthousiast over het onbekende, met nieuwsgierigheid voor wat voorbij de volgende bocht lag.

Dan was er nog mijn 'Speelse Kind', die vooral zorgde voor humor onderweg. Die kant van mezelf kon ineens de grootste lol hebben om de trollen en elfjes die ik tussen de bomen zag, of het moddergevecht dat ik al in gedachten had bij ieder glibberig pad. Dit zorgde voor luchtigheid, juist wanneer het zwaar werd.

Ondertussen liep ook mijn 'Ontlader' mee, die het wandelen gebruikte om af te schakelen van het werk en de dingen die thuis op me stonden te wachten.

Op de laatste dag – van Millingen naar Nijmegen – kreeg mijn 'Flex' het voor het zeggen. Door al die extra kilometers en het steeds moeten aanpassen van de route besloten we, na 20 kilometer, toch de bus naar het station te nemen. Met de steun van mijn 'Milde Hart' kon ik accepteren dat we de tocht niet zouden afmaken zoals we voor ogen hadden.

Tijdens de laatste kilometers voelde ik mijn 'Pusher' weer: “Kom op, doorzetten! Zet je over de pijn van je blaren heen.” En ondanks de vermoeidheid stond mijn 'Levensgenieter' toch ook naast me, die me eraan herinnerde hoe mooi de natuur was, zelfs in die laatste stappen.

Dit bracht me op het idee om op vrijdag 6 december een borrel te organiseren, speciaal voor NoMo’s—mensen zonder kinderen. Een moment om samen te komen, juist op een dag die draait om kinderen en gezinnetjes. Het is een mooie gelegenheid om elkaar te steunen en een alternatief te bieden voor wat vaak als een lastige dag wordt ervaren.

Hoe ik deze dag precies ga invullen, weet ik nog niet. Maar ik wil de datum alvast met je delen, zodat je deze kunt vrijhouden of kunt doorgeven aan mensen in je omgeving die het fijn zouden vinden om erbij te zijn.

Heb je door het lezen van dit bericht al interesse en wil je je opgeven? Stuur me gerust een berichtje, dan zet ik je op de lijst. Voor deze bijeenkomst zal ik wel een kleine bijdrage vragen, zodat de onkosten en de voorbereidingen gedekt zijn. Zo kan ik ervoor zorgen dat alles goed geregeld is en we een fijne, zorgeloze middag kunnen hebben.

En toch... Iemand die mij een beetje kent, weet dat ik niet zomaar iets voor mezelf koop. Zeker niet als het gaat om dingen waar ik wat langer over wil nadenken, zoals kunst of spullen die niet per se noodzakelijk zijn. Ik ben het type dat eerst dagen of weken twijfelt, het in mijn online winkelmandje laat staan, en dan pas besluit of ik het echt wil. Maar daar, in dat winkeltje, dacht ik: nu of nooit. Om mezelf te overtuigen, grapte ik: Ik koop het alvast voor kerst. Met als gevolg dat ik het zou inpakken, bewaren en met kerst weer zou uitpakken.

Gelukkig was Ruud er, die me een beetje aanmoedigde en de stap kleiner maakte om zelf naar de kassa te lopen. Toch voelde het als een moment van bezinning: mag ik mezelf niet gewoon eens iets moois gunnen? Het antwoord is: ja. Het beeldje staat nu, voor kerstmis, mooi in mijn woonkamer.

Dit geldt niet alleen voor het kopen van kunst, maar ook voor hoe we omgaan met emoties en je onvervulde kinderwens. Net zoals ik mezelf iets moois mocht gunnen, mag jij jezelf de ruimte geven om verdriet een plek te geven, om hulp te vragen.

Gun het jezelf. Maak een afspraak voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.

ps.  Zie je waarom ik zo’n goed gevoel bij dit beeldje heb?;)

Het is bijzonder om te zien hoe mensen elk hun eigen manier vinden om om te gaan met een onvervulde kinderwens. Sommigen worstelen nog met diep verdriet, terwijl anderen al bezig zijn met het verkennen van hun toekomst zonder kinderen.

Het doel en de vragen zijn telkens weer anders, en dat maakt mijn werk als coach zo boeiend en uitdagend.

Wil jij ook je coachdoel concreet maken en hard werken aan hoe je omgaat met je onvervulde kinderwens? Neem gerust contact met me op voor een gratis kennismakingsgesprek.

Wat een fijne vraag om te horen! Op dat moment voelde ik de vrijheid om alleen te delen wat ik op dat moment wilde delen. Het gaf me de ruimte om open te zijn over mijn thuissituatie, en dat voelde prettig. Zo werd het gesprek niet ongemakkelijk of confronterend, maar juist oprecht en ontspannen.

Heb je binnenkort kennismakingsgesprekken of leer je nieuwe mensen kennen? Misschien is dit een mooie openingsvraag voor jou.

Mocht je zelf last hebben van spanningen en vind je het moeilijk om over je onvervulde kinderwens te praten, neem dan gerust contact op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.

Geen sociale media bijhouden, geen literatuur lezen, en vooral geen blogs, mails of andere verplichtingen. (Ik moet zeggen… de eerste paar dagen vond ik het nog lastig om geen mail bij te houden, maar daarna ging het me steeds beter af.) In plaats daarvan kies ik voor iets waar mijn hoofd helemaal leeg van wordt, iets waarbij ik me volledig kan focussen op de omgeving om me heen. Voor mij is snorkelen daar een perfecte manier voor. Heerlijk, onder water waar de wereld even helemaal zijn eigen leven leidt.

Iedereen heeft een manier nodig om even los te komen van de dagelijkse hectiek, vooral in moeilijke tijden. Als coach voor mensen met een onvervulde kinderwens begrijp ik maar al te goed hoe belangrijk dat kan zijn. Wanneer je met tegenslag te maken hebt, is het misschien zelfs nog belangrijker om een manier te vinden om te kunnen ontspannen.

Ben jij op zoek naar hoe je, zelfs in moeilijke tijden, toch die momenten van volledige ontspanning kunt vinden? Ik ben weer helemaal opgeladen en klaar om jou hierin te begeleiden.

Hier zijn enkele manieren die kunnen helpen:

1. Wees jezelf: Sta jezelf toe om authentiek te zijn. Je hoeft niet altijd sterk te zijn. Het tonen van je kwetsbaarheid kan juist een teken van kracht zijn.

2. Geef aan wat je gedachten en gevoelens zijn: Dit kan al met het kleine woordje "ik". Bijvoorbeeld: "Ik vind het fijn dat...", "Ik voel me...".

3. Geef aan wat jouw behoeften zijn op dit moment: Ook hier is weer dat kleine woordje "ik". Bijvoorbeeld: "Ik zou het fijn vinden als...", "Ik merk dat het mij zou helpen wanneer...".

Ongewenste kinderloosheid blijft een moeilijk en vaak taboe onderwerp. Door open te zijn over je gevoelens en ervaringen, kun je een belangrijke stap zetten in het beter omgaan met deze situatie. Het is vaak moeilijk, maar met de juiste ondersteuning en aandacht voor jezelf kun je weer sterk in je schoenen staan en tegelijkertijd je kwetsbaarheid tonen.

De Lat, die ervoor zorgt dat ik goed voorbereid ben, die ervoor zorgt dat ik mijn tekst ken. Go, go, go, mijn Doelgerichte IK, die het doel voor ogen houdt. Wat wil ik bereiken met deze opname? Tijdens de opname heb ik ze ook naast me in de bus zitten, echter zit ik er bewust mijn Huppelende Wereldreiziger bij. Deze zorgt ervoor dat ik ook van de dingen kan genieten. Dat ik ondanks ik het spannend vind, toch kan zien dat het weer eens iets anders is, een nieuwe uitdaging. Ook mijn Gehoorzame Lemming, die ik de laatste jaren bewust naar achteren schuif, zet ik even dicht bij me. Die zorgt ervoor dat ik vertrouwen in Novy heb. Ik volg haar in haar ideeën met als gedachten… ze heeft het vaker gedaan… Mijn Openhart zet ik ook naast me, maar ik merk dat die tijdens de opname er toch vaker vandoor wil. Toch lastig om me voor een camera zo kwetsbaar op te stellen… Mijn Verlegen, Onzekere IK zet ik ver weg. Deze is op dit moment even niet helpend…

Ja, en nu na de opname, ben ik telkens mijn Innerlijke Criticus naar achteren aan het schuiven. Hij wil zo graag naast me zitten, alleen houd ik deze plek vrij voor mijn Milde Liefdevolle IK. Die Innerlijke Criticus mag naast me komen zitten wanneer ik het uiteindelijke resultaat heb gezien. Zodat hij in milde vorm mee kan kijken hoe ik het de volgende keer nog beter kan doen. Maar voor nu zit vooral mijn Milde Liefdevolle IK naast me. Degene die mij geruststelt, zegt dat ik het goed heb gedaan. En natuurlijk ook mijn Nieuwsgierige IK. Die heel nieuwsgierig is naar het eindresultaat :) 

Ik hou jullie op de hoogte!

[Geïnspireerd door het boek "Ik (k)en mijn ikkes" geschreven door Karin Brugman, Judith Budde en Berry Collewijn.]

Maar al vlug kreeg ik het warm. Ik op tv? Een opname? Ik spreken voor een camera? Wat als ik nu rare dingen zeg, niet uit mijn woorden kom? Stel je voor, ik krijg weer eens een rood hoofd. Iemand die me goed kent weet dat ik daar ver uit mijn comfortzone stap.

Maar soms moeten we onze grenzen verleggen, toch? Gelukkig mocht ik samenwerken met Novy, die me meteen geruststelde en me dezelfde dag nog vragen stuurde.

En dan ben ik zo blij dat ik iemand ben die van een goede voorbereiding houdt. Het kostte me wel wat tijd om me voor te bereiden, maar het heeft me zeker geholpen om enigszins goed uit mijn woorden te komen. Benieuwd naar het resultaat? Nou, nog even geduld. Blijf vooral mijn sociale media in de gaten houden voor updates!

In het verleden gebruikte ik ook deze mechanismen. Soms verdedigde ik mezelf en probeerde ik mijn situatie te rechtvaardigen, bijvoorbeeld door te benadrukken hoe gelukkig ik ben zonder kinderen en hoe mooi mijn leven op andere manieren is. Andere keren veranderde ik van onderwerp of trok ik me terug om confrontaties te vermijden. Ik herinner me momenten waarop ik stil bleef, waardoor mensen veronderstelden dat ik kinderen had. Of ik deed gewoon mee met het gesprek vanuit mijn rol als leerkracht, waarbij ik me verschuilde achter mijn professionele houding.

Soms overkomt het me nog steeds, maar ik kan het nu beter loslaten. Af en toe kies ik er bewust voor om zo te reageren, omdat het even makkelijker is…

Gelukkig heb ik nu ook geleerd om eerlijk en open te zijn over mijn situatie en wat deze vraag met mij doet. 

Herken jij jezelf hierin? Merk je bij jezelf ook deze overlevingsmechanismen en raakt dit je nog steeds zo diep? Zou je willen leren hoe je open en eerlijk kunt reageren wanneer je deze vraag krijgt?

Na een traject bij mij voel je je krachtig om met dit onderwerp om te gaan. Je voelt je vrijer en je ervaart meer rust. Neem gerust contact met me op voor een kennismakingsgesprek of meer informatie. En deel dit bericht vooral;), zodat anderen zich bewust worden dat deze vraag niet altijd luchtig is en dat er steun is voor hen die dit nodig hebben.

Het was voor mij ook een feest van herkenning. Een positieve mindset is wat ik al vaak toepas in mijn rol als coach en leerkracht, zowel bij studenten als bij kinderen. Door te vragen naar wat goed gaat en waar ze trots op zijn, moedig ik hen aan om het positieve te zien en dit te versterken.

Ook in mijn eigen praktijk, hartgewenst, waar mensen met een onvervulde kinderwens komen, richt ik me op de positieve mindset. Natuurlijk staan we stil bij de uitdagingen en het verdriet van deze situatie. Dit hoort immers ook bij rouw. Echter, door te focussen op het witte vlak kunnen we het verdriet ook een plekje geven. We kijken samen naar jouw kracht en hoe je met een positieve mindset je leven met een onvervulde kinderwens kunt vormgeven, zodat je er weer volop van kunt genieten. 

Heb jij ook een onvervulde kinderwens en wil je je meer richten op een positieve mindset? Neem dan gerust contact op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek. 💬 #PositieveMindset #Hartgewenst

Dit schilderij vertelt mij iets over de realiteit van ongewenste kinderloosheid. Voor degenen om ons heen lijkt het soms alsof de wereld gewoon doorgaat alsof er niets veranderd is. Maar van binnen voelen we het anders. Onze kinderwens is niet in vervulling gegaan, en dat is een klap die diep gaat. Het is een verandering van toekomstbeeld, van verwachtingen en van doelen.

Hoe gaan we nu verder met ons leven? Dit is een vraag die vaak in onze gedachten echoot. Het is normaal om je doelen opnieuw te evalueren en aan te passen. Misschien richten we ons nu op andere aspecten van ons leven, zoals persoonlijke groei, familie, carrièrekansen, reizen of andere hobby’s. Soms betekent dit een andere richting inslaan, misschien wel naar iets waar je voorheen niet aan had gedacht. Voor mij betekende het een nieuwe weg inslaan als coach bij ongewenste kinderloosheid, een beslissing die me voldoening en betekenis heeft gebracht.

Soms voelen we ons eenzaam. Het lijkt alsof we omringd zijn door mensen, maar toch missen we een speciale connectie die we zo graag zouden hebben. Het gesprek over kinderen kan een mijnenveld zijn, gevuld met verdriet en ongemak. Soms voelen we ons eenzaam wanneer het onderwerp ter sprake komt, en soms voelen we ons zelfs eenzamer wanneer het gesprek stilvalt na het openbaren van onze situatie. Dat kan je hard maken voor jezelf, om de pijn te vermijden.

Als jij jezelf herkent in mijn verhaal, wil ik je laten weten dat je niet alleen bent. 

Liefs Sylvia

Bij teleurstellend nieuws is het natuurlijk om verdriet te voelen, maar het is even belangrijk om te kijken naar wat je hebt en hoe je jouw leven vorm kunt geven. Na het verdriet van ongewenste kinderloosheid heb ik bewust gekeken naar mijn eigen leven. Waar word ik echt gelukkig van? Het coachen van studenten en collega's bracht al veel vreugde in mijn leven, zelfs bij moeilijke onderwerpen. Ik besloot een opleiding te volgen om te coachen op het gebied van tegenslag en verlies, nam deeltijdontslag en koos ervoor mijn mooiste leven nog meer te leven, meer bezig te zijn met coaching.

Wil jij ook ontdekken hoe je jouw mooiste leven kunt leiden na een ingrijpende gebeurtenis? Neem gerust contact met me op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek. Samen verkennen we de weg naar jouw geluk en veerkracht. 💖 #LeefJeMooisteLeven #Coaching #Veerkacht #Inspiratie#Ongewenstkinderloos

Op zo’n moment komen enkele IKKES naast me zitten. De Criticus: “Kan ik het wel maken om naar buiten te gaan en een sneeuwballengevecht te houden?”

Wat fijn dat dan Go, go, go ook naast me zit. Diegene die tegen me zegt: "Hier heb je behoefte aan, hier heb je zin in. Doen!" 

En natuurlijk mijn Huppelende wereldreiziger, die van de kleine dingen kan genieten.

En wat was dat genieten. Even je innerlijke kind naar boven laten komen.

Bij verlies en rouw worden we vaak gedwongen om de serieuze kant van het leven onder ogen te zien. Tijdens deze pittige momenten is het echter belangrijk om de balans te vinden. De dual-process methode, een benadering om met verlies om te gaan, erkent de noodzaak van afwisseling tussen het aangaan van het verdriet en het nemen van rust in herstel. 

Bij ongewenste kinderloosheid is het ook van belang dit proces te herkennen. De verlieskant vraagt om erkenning van de pijn, het verdriet en de onzekerheid die gepaard gaan met onvervulde hoop. Aan de andere kant roept de herstelkant op tot zelfzorg, het koesteren van relaties en het vinden van lichtheid in deze moeilijke periode.

Een sneeuwballengevecht kan hierbij helpen, waarin we onze gedachten loslaten en simpelweg genieten van het moment.

Wil je graag hulp bij jouw rouwproces? Wil jij ontdekken en inzicht krijgen in jouw dual-process? 

Zoek je een betrouwbare coach die vanuit professionele ervaring jou kan begeleiden? Mail naar sylvia@hartgewenst.nl voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.

Loslaten betekent eigenlijk dat je de moed hebt om te accepteren dat iets niet meer kan gebeuren zoals je had gehoopt. Het is als het ware de realiteit onder ogen zien, ook al doet dat soms pijn. Het is belangrijk om je verdriet toe te laten, het te erkennen en erover te praten. Tijdens dit proces van loslaten komt de kracht van liefde naar voren, vooral het liefhebben van jezelf.

Een waardevol hulpmiddel in dit proces kunnen rituelen zijn. Rituelen zijn speciale dingen die je doet als een soort symbolisch afscheid. Daarnaast helpen ze je om klaar te zijn voor nieuwe kansen en mogelijkheden. Of je nu een brief schrijft, een symbolische boom plant, of een ander persoonlijk ritueel bedenkt, het helpt om je droom anders vast te houden of het helpt je om het echt los te laten.

Heb je hulp nodig bij het anders vasthouden van je droom, het loslaten van je kinderwens of wil je sparren over een passend ritueel? Neem contact op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek. sylvia@hartgewenst.nl

Voor verdere info: www.hartgewenst.nl

Dan ben ik toch even mild voor mezelf en zeg ik: “Het is goed zo. Niet erg dat je vanuit je oude patroon reageert.”

Dit bracht me wel weer even terug naar de decembermaand. Een maand die veel gezelligheid en vreugde met zich meebrengt. Echter, helaas voor velen ook een maand van confrontatie, verdriet en eenzaamheid. Dit omdat de meeste mensen wel een idee hebben van hoe ze hun eigen tradities zouden vormgeven als ze een gezin zouden hebben. Echter valt dit nu weg of moet er gekeken worden hoe ze het dan vormgeven. 

Ondanks dat het me soms nog verdrietig maakt, kan ik nu ook zeggen dat ik dankbaar ben voor de kinderen om me heen. Ik kan Piet spelen op school (als leerkracht), bij kinderen van vrienden en neefjes en nichtjes.

Vriendelijke woorden zijn voor iedereen belangrijk. Het is mooi als je af en toe iets aardigs hoort, een compliment krijgt. Ook is het fijn als je positieve feedback krijgt, zodat je inzicht krijgt in jezelf en je handelen, waardoor je het de volgende keer wellicht net iets anders aanpakt.

Deze vriendelijke woorden zijn ook belangrijk voor mensen die geconfronteerd worden met de harde realiteit dat het krijgen van kinderen niet vanzelfsprekend is. Voor hen begint vaak een emotioneel en fysiek uitdagend traject. De weg van ongewenste kinderloosheid is een hobbelig pad, gevuld met doktersbezoeken, medische procedures en emotionele schommelingen. Het is een tijd van onzekerheid, waarin mensen worstelen met hoop, teleurstelling en zelftwijfel. Op zulke momenten maken lieve woorden een cruciaal verschil. In een wereld die soms kil en medisch kan aanvoelen, zijn vriendelijke woorden als een stevige knuffel, een beetje troost in moeilijke tijden.

Die vriendelijke woorden zijn ook van groot belang wanneer je naar jezelf kijkt. Het is essentieel om mild voor jezelf te zijn en liefdevolle woorden te vinden, vooral in momenten van zelftwijfel en uitdaging. Het is een vorm van zelfzorg die de emotionele last draaglijker maakt

Rouwen gaat niet alleen over het verlies van mensen, maar ook over het afscheid nemen van dromen. Het kost gewoon tijd. Je kunt boos, verdrietig, ontkennend zijn. Iedereen gaat er anders mee om.

Uiteindelijk komt de acceptatie om de hoek kijken. Dat betekent niet dat de pijn verdwijnt. Soms komt het verdriet weer terug. Het betekent ook niet dat je niet meer mag denken aan je wens of het gemis van je kind dat je zo graag bij je had. Maar acceptatie betekent dat je leert omgaan met die pijn, dat je het er soms gewoon laat zijn en er opnieuw naar kijkt. 

Je leert er uiteindelijk mee omgaan, zodat je uiteindelijk op een andere manier naar de toekomst kunt kijken. Ook al lijkt dat soms nog ver weg.

Gun jezelf die tijd. Laat je hart op zijn eigen manier en in zijn eigen tijd helen. En realiseer je dat er tussen verdriet en acceptatie iets nieuws kan ontstaan. Misschien niet precies zoals je had gedacht, maar toch waardevol.

Een coach helpt je niet alleen je doelen te bereiken, maar ook om te waarderen wat er gebeurt in je leven. Net zoals je bladeren moet vangen voordat ze vallen, is het belangrijk om mooie herinneringen vast te leggen en lessen te trekken uit moeilijke tijden.

Voor sommige mensen is ongewenste kinderloosheid een pijnlijk onderwerp. Het kan een diepe wond slaan. Coaching kan helpen bij het begrijpen en verwerken van deze emoties, en bij het omgaan met de uitdagingen die het met zich meebrengt. Het helpt je om door te gaan en te blijven genieten van de kostbare momenten in het leven, zelfs als sommige dromen onvervuld blijven of op een andere manier ingevuld zullen worden.

Natuurlijk, soms is het gewoon een k*t dag. En dat is oké. In een wereld waar positiviteit en productiviteit vaak worden geprezen, vergeten we soms dat het menselijk is om je af en toe rot te voelen. Het is belangrijk om jezelf toe te staan om een slechte dag te hebben, om je gevoelens te erkennen zonder oordeel.

Dus, wat doe je op zo'n dag? Mag je het er gewoon laten zijn, het toelaten? Laat je de tranen stromen als dat is wat je nodig hebt? Ga je op de bank liggen met een deken en kijk naar je favoriete serie? Of neem je een lange, warme douche en laat je het water al je zorgen wegspoelen?

Het is niet nodig om altijd sterk te zijn of altijd gelukkig te zijn. We zijn mensen, geen machines. En door ruimte te geven aan die momenten van verdriet of frustratie, geef je jezelf de kans om sterker terug te komen. Dus ja, het mag gewoon een k*t dag zijn, en je mag het er laten zijn. Het is oké.

Wat doe jij op zo'n dag? Hoe zorg jij ervoor dat je met een andere K terug kunt kijken op jouw k*t dag? Denk maar eens aan Kwetsbaar en Krachtig. Vind de kracht om uiteindelijk van zo'n K dag te groeien.

Kwetsbaar opstellen is eerlijk laten zien hoe je je echt voelt, zelfs als dat eng is. Het getuigt van moed. Het helpt je echt contact te maken met anderen, omdat ze zien wie je echt bent, met al je gevoelens en twijfels.

Het betekent niet dat je zwak bent; integendeel, het laat zien dat je sterk genoeg bent om jezelf te laten zien zoals je bent. Het helpt je betere relaties te hebben, omdat het anderen aanmoedigt om ook eerlijk te zijn.

Ook bij ongewenst kinderloos zijn speelt dit een rol. Juist door je kwetsbaar op te stellen wanneer je verdrietig bent, even niet lekker in je vel zit of een onderwerp je raakt, kun je je gevoelens delen. Het lucht op, en tegelijkertijd kan er een gesprek ontstaan. Zoals hierboven staat beschreven, is kwetsbaar opstellen laten zien hoe je echt bent. Ook jouw verdriet rondom ongewenst kinderloos zijn mag er zijn. Het kan je juist vaak helpen dit bespreekbaar te maken. Juist door je kwetsbaar op te stellen, word je sterker en ontstaat er begrip voor jouw situatie en gevoel.

Mijn 'Planner' is vaak sterk aanwezig bij mij. Hierdoor werk ik efficiënt, weet ik wat ik wil, en heb ik een bepaalde structuur, wat me rust geeft. Als ik onrustig ben en mijn hoofd vol zit, zet ik mijn 'Planner' bewust naast me, die me helpt om weer overzicht te krijgen, waardoor ik rust ervaar. Een 'IK' die ik vaak graag naast me heb.

Echter, soms heb ik ook last van mijn 'Planner'. Wanneer er iets onverwachts gebeurt, is het juist handig om 'Flex' naast me te hebben. Deze 'IK' helpt me om op dat moment mijn planning even los te laten, te leven in het hier en nu en flexibel met de situatie om te gaan. Ook laat ‘Flex’ me meer genieten van momenten. Hij zorgt ervoor dat ik soms zaken even loslaat en spontaan ben.

Ook bij het thema ongewenste kinderloosheid kan de 'Planner' vaak in de weg zitten. Je had mooie toekomstplannen gemaakt en dan krijg je te horen dat je deze moet bijstellen. In zo'n situatie is wellicht niet zo zeer jouw flexibele ‘IK’ belangrijk. Je wilt misschien een andere 'IK' naast je hebben. Een ‘IK’ die ervoor zorgt dat je mild voor jezelf bent, of die ervoor zorgt dat je je kwetsbaar opstelt.

Wanneer ben je er voor de ander, en pas je jezelf aan om samen iets te bereiken of de band te versterken? Aan de andere kant, wanneer kies je voor jezelf en bewaak je je eigen grenzen? Hoe vind jij hierin de juiste balans?

Dit dilemma speelt ook een rol bij ongewenste kinderloosheid. Hierbij speelt de  confrontatie met het gemis van kinderen en het verdriet dat dit met zich meebrengt ook nog een rol. Dit wordt vaak duidelijk bij gelegenheden als kraambezoeken, babyshowers, familie-uitjes, feesten of activiteiten, waar kinderen of gezinnen centraal staan. Het lijkt vanzelfsprekend om hierbij aanwezig te zijn, om deel uit te maken van de viering en erbij te horen. Maar soms is dit pijnlijk confronterend. Wanneer moet je kiezen voor het samenzijn en wanneer voor jezelf? Is dit alleen gerechtvaardigd als het verdriet te overweldigend is? Of mag je ook voor jezelf kiezen omdat dit even het beste aanvoelt?

Misschien bevind je je al in een fase waarin je goed weet waar jouw grenzen liggen, maar durf je ze nog niet altijd duidelijk aan te geven of er naar te handelen.

Soms ervaar je helemaal geen confrontatie en is het juist prettig om deel te nemen. Maar je kunt je buitengesloten voelen wanneer je niet wordt uitgenodigd, omdat de ander juist probeert je "te ontzien". Zowel voor jou als voor anderen kan het lastig zijn om een juiste keuze te maken. Je wilt hierbij de ander geen pijn doen. Vaak wordt het juist pijnlijk wanneer hierover geen gesprek wordt gevoerd en de beslissing voor jou wordt genomen.

Naast dit vaak zichtbare verlies en het daarbij horende verdriet, spreek ik steeds vaker met mensen die een onzichtbaar verlies doormaken. Ik was me hier in het verleden niet echt van bewust, totdat ik het zelf meemaakte. 

Iedereen heeft op een gegeven moment wel een toekomstbeeld en dromen over hoe je je leven wilt vormgeven. Vaak, wanneer je een bepaalde leeftijd bereikt, is dat toekomstbeeld gerelateerd aan het hebben van wel of geen kinderen.

Voor jou, die zich een toekomst had voorgesteld met kinderen, maar om welke reden dan ook die droom niet kan verwezenlijken, betekent dit dat je nu het beeld van jouw gewenste toekomst moet loslaten. Voor de mensen om je heen lijkt het alsof er niets is veranderd, het lijkt of je gewoon doorgaat met je dagelijkse bezigheden. Maar in werkelijkheid verandert er juist heel veel voor jou, en bevind je je in een rouwproces. Het is een rouwproces om afscheid te nemen van iets wat waarschijnlijk al in jouw gedachten was gevormd. Misschien had je jezelf al zien rondlopen met jouw dochter of zoon, had je wellicht zelfs al een naam bedacht, enzovoort.

Na een definitieve beslissing, keuze, of het ontvangen van nieuws dat je ongewenst kinderloos bent en blijft, begint er een periode waarin je jouw toekomstbeeld moet loslaten. Net zoals bij rouw is er geen vastgestelde periode voor dit proces. Het verdriet en het besef komen vaak op onverwachte momenten naar boven. Dit is een heel proces dat vaak niet zichtbaar is voor de buitenwereld.

Voor mensen zonder kinderen is dit echter vaak een beladen vraag. In het begin vroeg ik me af hoe ik hiermee om moest gaan. In het begin aarzelde ik om een eerlijk antwoord te geven. Het leek een zaak tussen mijn partner en mij. Maar nu zie ik het anders in. Juist door er open over te zijn, heb ik steun en begrip gekregen, en voelt het niet meer zo beladen. Tegenwoordig antwoord ik vaak met 'helaas niet'.

Maar dan komt die reactie waar ik soms tegenop zie. Een moment van stilte, een zweem van ongemak tussen ons. Of meteen een vraag over iets anders. Ik begrijp het volkomen, echt waar. Het is niet altijd eenvoudig om de juiste woorden te vinden in zulke situaties.

En eigenlijk is die ene zin al voldoende: 'Ik weet even niet wat ik moet zeggen...'. Deze zin geeft zowel mij als de ander die zich in zulke situaties bevindt, de tijd om het te laten bezinken. Om na te denken of gewoon te voelen dat iemand luistert.